Słowo Życia na grudzień 2009¹

[...]

Światło przejawia się w "dobrych uczynkach", świeci tam, gdzie chrześcijanie je spełniają. Może powiesz: przecież nie tylko chrześcijanie spełniają dobre uczynki. Wiele osób pracuje dla postępu, budują domy, występują w obronie sprawiedliwości...

Masz rację. Chrześcijanin - rzecz jasna - czyni, a nawet ma obowiązek czynić to wszystko, ale nie na tym polega jego właściwe zadanie. On powinien spełniać dobre uczynki, ale w nowym duchu - w duchu, który sprawia, że żyje już nie on sam, ale żyje w nim Chrystus. Ewangeliście chodzi bowiem nie tylko o pojedyncze akty miłości, (takie jak odwiedzanie więźniów, przyodziewanie nagich czy inne dzieła miłosierdzia, odpowiadające potrzebom dzisiejszych czasów), ale o całkowitą zgodność życia chrześcijanina z wolą Bożą, dzięki czemu jego życie staje się jednym wielkim dobrym uczynkiem. Jeżeli chrześcijanin postępuje w ten sposób, staje się niejako "przezroczysty", a chwała związana z czynieniem dobra nie przypada jemu, ale Chrystusowi działającemu w nim - Bogu, który przez niego staje się obecny w świecie. Zadanie chrześcijanina polega na tym, aby ukazywać Światło, które w nim zamieszkuje i być "znakiem" obecności Boga wśród ludzi.

Jeśli dobre uczynki każdego wierzącego powinny nosić takie właśnie wyróżniające je znamię, to również wspólnota chrześcijańska zanurzona w świecie powinna posiadać tę samą charakterystyczną cechę: przez swoje życie ukazywać obecność Boga, który jest tam, gdzie dwóch lub trzech gromadzi się w Jego Imię. Jezus zapewnił Kościołowi tę obecność aż do końca świata.

Kościół pierwotny przywiązywał wielką wagę do tych słów Jezusa. Przede wszystkim w trudnych momentach, kiedy na chrześcijan rzucano obelgi i oszczerstwa, Kościół zachęcał ich, aby nie odpłacali złem za zło. Ich postawa życiowa miała być najlepszą bronią przeciw złu, które im przypisywano. W drugim rozdziale listu św. Pawła do Tytusa czytamy: We wszystkim dawaj wzór dobrych uczynków własnym postępowaniem, w nauczaniu okazuj prawość, powagę, mowę zdrową, wolną od zarzutu, ażeby przeciwnik ustąpił ze wstydem, nie mogąc nic złego o nas powiedzieć ².

 [1]  2  » 

Powrót